Witloof wordt in de meeste winkels mooi gekuist aangeboden. Enkel de wortelaanzet en de buitenste blaadjes dienen te worden weggenomen. Voor mensen die de kern te bitter vinden kan deze ook worden weggesneden. 

Witloof kan zowel warm als rauw gegeten worden. Het witloofslaatje is een echte Belgische klassieker. Snij de groente in fijne reepjes en meng deze met gehakte verse peterselie en een heerlijk romige Belgische mayonaise. Dit basisrecept kan worden aangevuld met stukjes appel en zilveruitjes, overheerlijk bij stoofvlees of een barbecue.

De meest bekende warme bereiding van witloof is wellicht de ovenschotel met hesp en kaassaus, eentje uit grootmoeders tijd. Witloof kan echter ook in het geheel gebraiseerd worden. Bij deze techniek wordt de stronk eerst lichtjes aangebakken in een pan met boter. Daarna wordt de groente half ondergedompeld in water of boullion en afgedekt met boterpapier. Met de deksel op de pot gaart de witloof dan langzaam verder. Een andere manier om witloof te garen is de hele stronk rauw kruiden met peper en zout (eventueel aangevuld met wat citroen- of sinaasappelsap, een klontje boter en enkele specerijen) en deze vervolgens te vacumeren en te stomen op 100°C in de steamer. Een traditionele bereiding is het najaar is de gebakken witloof met wat gekarameliseerde honing of suiker, een heerlijk contrast tussen zoet en bitter.

Witlof bewaren gebeurt het beste op een koele en donkere plek. De groente is gevoelig voor daglicht en krijgt een groene zweem en wordt bitterder als het daaraan blootgesteld wordt. In een papieren zak in de groentelade van de koelkast blijft witloof ongeveer een week goed.